Pod koniec X wieku pojawia się nowy typ tarczy wywodzący się bezpośrednio z okrągłej: tarcza zwana „kroplą”, „łezką” lub „migdałową”. Jej rozpowszechnienie jest bardzo rozległe, ale uważa się, że „wynalazcami” byli Normanowie. Kawaleria stała się odtąd główną siłą militarną tego okresu i uznaje potrzebę lepszej ochrony całego ciała. Tarcza rozciąga się wówczas w dół, podczas gdy górna część zachowuje swój zaokrąglony kształt. Wzrost długości sprzyja ochronie nóg jeźdźca, a także tułowia. Stosowany jest zarówno na piechotę, jak i na koniach i w obu przypadkach bez wątpienia zapewnia dobrą ochronę ważnych części ciała. Nie zachował się nawet przykład tarczy w kształcie migdała, dlatego jej cechy można wydedukować jedynie z przedstawień artystycznych, pozostawiających miejsce na wątpliwości i interpretacje wynikające z nieścisłości i uproszczeń autorów.
Na dawnych ilustracjach widać na przykład, że tarcza ta mogła być zarówno wklęsła, jak i płaska. Nadal była wyposażona przynajmniej w niektóre egzemplarze. Takie jak metalowe wzmocnienie na krawędzi tarczy. Najbardziej znanym przedstawieniem tego typu tarczy jest z pewnością gobelin z Bayeux, który celebruje wyczyny Wilhelma Zdobywcy i jego zwycięstwo w Anglii nad Anglosasami w bitwie pod Hastings (1066).
Przedstawienia artystyczne następnego stulecia świadczą o tym, że tarcza w kształcie migdała rozprzestrzeniła się od Polski do Hiszpanii i od Skandynawii do Włoch i była używana podczas pierwszych trzech wypraw krzyżowych. Była to najpopularniejsza tarcza przynajmniej do początku XIII wieku, bez zmiany jej wielkości, kształtu i materiałów konstrukcyjnych.
Okrągłe tarcze, takie jak te, które były charakterystyczne dla wczesnych Karolingów, nie znikają całkowicie: na gobelinie z Bayeux, na przykład, widzimy też kilka okrągłych tarcz i kwadratową tarczę, wszystkie dzierżone przez angielską piechotę.
Po więcej ciekawostek z dziedziny historii zapraszamy na portal https://www.ehistoria.pl/